De rijschoolbranche lijkt steeds verder verdeeld te raken over de vraag hoe een leerling het beste kan worden opgeleid. Moet een leerling in één keer slagen? Zijn 40 rijlessen teveel? Is het de bedoeling dat we allemaal hetzelfde pad bewandelen, alsof rijles niets meer is dan een aangeleerd trucje? Het lijkt erop dat veel partijen praten, maar niet op dezelfde frequentie zitten. Wat ontbreekt in deze discussie, is aandacht voor de verschillen in leerstijlen, persoonlijkheid en de menselijke factor.

Is slagen in één keer de norm?

Het idee dat een leerling maar één kans mag hebben om te slagen, legt een enorme druk op zowel de leerling als de instructeur. Natuurlijk, het is ideaal als iemand meteen slaagt, maar het examen moet geen afvinklijstje worden waar geen ruimte is voor fouten. Falen mag, en misschien moet het zelfs, omdat het vaak een waardevol leermoment biedt.

Leren autorijden is geen exacte wetenschap. Sommige leerlingen hebben moeite met bepaalde onderdelen, zoals het inschatten van verkeerssituaties of het omgaan met stress. Dit vraagt tijd en oefening, niet een rigide standaard die voorschrijft dat alles in één keer goed moet zijn. Bovendien: een leerling die de eerste keer zakt, kan uiteindelijk een betere en meer zelfverzekerde bestuurder worden dan iemand die nét door het examen heen glijdt.

Zijn 40 rijlessen teveel?

Het aantal rijlessen dat een leerling nodig heeft, varieert enorm. Sommige mensen hebben een natuurlijk gevoel voor autorijden en zijn binnen 20 lessen klaar. Anderen hebben meer tijd nodig, en dat is geen zwakte, maar een weerspiegeling van individuele leerstijlen. Het probleem ligt niet in het aantal lessen, maar in de gedachte dat er een “perfect” aantal zou moeten zijn.

Rijden is geen trucje dat je uit je hoofd leert. Het is een vaardigheid die vraagt om ervaring, inzicht en zelfvertrouwen. Een leerling moet de tijd krijgen om deze vaardigheid op te bouwen, zonder het stigma dat veel lessen een teken van falen zouden zijn.

Verschillende leerstijlen, één aanpak?

Iedere leerling is anders. De een leert door te doen, de ander door te observeren of te analyseren. Sommige leerlingen hebben behoefte aan structuur en herhaling, terwijl anderen juist gedijen bij afwisseling en uitdaging. Als we allemaal op dezelfde manier les zouden krijgen, sluiten we automatisch een groot deel van de leerlingen buiten.

Het probleem in de rijschoolbranche is dat er vaak wordt gedacht in methodieken en niet in mensen. Natuurlijk is een gestandaardiseerde aanpak handig voor de rijschool, maar het negeert de individuele behoeften van de leerling. Een goede instructeur kijkt verder dan een methode of een slagingspercentage. Hij of zij begrijpt dat leren rijden niet alleen een technische vaardigheid is, maar ook een persoonlijke reis naar zelfstandigheid.

Een roep om maatwerk

De rijschoolbranche staat op een kruispunt. Willen we leerlingen opleiden als “klanten” die zo snel mogelijk door het examenproces worden geloodst, of willen we veilige, zelfverzekerde bestuurders afleveren? Het eerste lijkt efficiënter, maar het tweede is noodzakelijk.

Dat betekent dat we af moeten van de focus op slagingspercentages, standaard aantallen lessen en gestroomlijnde processen. Het gaat om maatwerk. Het erkennen dat elke leerling een eigen tempo, leerstijl en persoonlijkheid heeft. Dat vraagt om meer empathie en flexibiliteit van rijinstructeurs, maar ook om een systeem dat ruimte biedt voor verschillen.

Want autorijden is geen kunstje. Het is een combinatie van vaardigheid, ervaring en zelfvertrouwen. En dat kan niet met één methode of één standaard worden afgedwongen.